Kierunek: Kaukaz

Kolejny cel podróży to Slavyanka rejonie Gadabay na terenie Małego Kaukazu. Nadszedł czas aby opuścić Baku i półwysep Apszeroński i wyruszyć na drugi koniec Azerbejdżanu. 

Wczesnym rankiem na dworcu autobusowym panuje już spory gwar i ruch. Jest jeszcze na tyle wcześnie że nie doskwiera ten straszny upał, który utrzymuje się tutaj od kilku dni. Dworzec autobusowy jest tylko jeden w Baku, za to duży i można z niego dojechać we wszystkie strony tego kraju a także poza. Szczególnie atrakcyjne są połączenia z Turcją i Iranem. W zależności od odległości czy też atrakcyjności trasy kursują mikrobusy lub nowoczesne autobusy rejsowe wyposażone w klimatyzację. Ruch panuje tutaj ogromny co może w pierwszej chwili lekko zszokować. Jeśli ktoś zna specyfikę wschodniej organizacji to tu nie będzie miał większego problemu, gdyż na przykładzie innych krajów jest wyjątkowy porządek i co ważne punktualność. Wszystkie autobusy wyjeżdżają i dojeżdżają o czasie o czym mogłem się osobiście przekonać. Cenna uwaga: jeśli ktoś planuje podróż autobusem, warto kupić bilet dzień lub dwa wcześniej gdyż wszystkie trasy są w sezonie mocno obłożone i może być problem z wolnymi miejscami. W Azerbejdżanie kolej nie funkcjonuje. Wyjątkiem jest połączeniem z Gruzją.

Widok z dworca autobusowego, na horyzoncie widoczne dzielnice Baku

Ta tajemnicza budowla to nowa stacja metra 

8:30 - odjazd do Gedebek (inaczej zwane Gadabay)

Autobus już gotowy, za chwile odjazd...

Po godzinie 11-tej zaczyna się robić coraz goręcej. Drogi zaczynają "płynąć".

W drodze oczywiście przyjemnie posłuchać muzyki. Najlepiej jakiegoś aktualnego przeboju.

Kilka słów na temat geografii Azerbejdżanu.

Kraj ten posiada bardzo urozmaicone środowisko geograficzne. Przez mniej więcej środek kraju z północnego zachodu na południowy wschód ciągnie się rozległa Nizina Kurańska. Po obu stronach doliny kraj jest wyżynno-górzysty z przewagą gór. Na północy wznoszą się pasma górskie Wielkiego Kaukazu, gdzie najwyższym szczytem kraju jest Bazardüzü o wysokości 4466 m n.p.m.

Po drugiej stronie Niziny Kurańskiej w południowo-zachodniej części kraju wznoszą się pasma górskie Małego Kaukazu. Góry te są zbudowane z wapieni kredowych i starych skał wulkanicznych. Jego najwyższym szczytem jest Gamış dağı o wysokości 3724 m n.p.m.

Klimat jest zróżnicowany ze względu na ukształtowanie powierzchni. Azerbejdżan leży w strefie klimatu podzwrotnikowego, na przeważające części kraju - suchego. Obite deszcze występują w górach, szczególnie na Wielkim Kaukazie. Na Małym Kaukazie jest bardziej sucho.

Roślinność jest zróżnicowana w zależności od wysokości nad poziomem morza i warunków pogodowych jakie się z nią wiążą. Obszary nizinne jak Nizina Kurańska są zdominowane przez suchą roślinność półpustynną, która występuje także na Półwyspie Apszerońskim. Obszary przedgórskie są pokryte roślinnością stepową. W górach zaś rosną lasy (dęby, buki i graby). Na terenach powyżej 2 500 m n.p.m. lasy zanikają, a na ich miejsce pojawiają się wysokogórskie łąki.

W górach żyją niedźwiedzie brunatne i rysie, a na terenach niżej położonych - lamparty (prawdopodobnie już wytępione) i szakale. Występują także sarny i jelenie, zaś wysoko w górach żyją koziorożce kaukazkie. Z ptaków spotkać można orła, sępa oraz ułara kaukazkiego występującego zwykle na granicy lasów.

I na koniec to co bardzo istotne w obecnych czasach. W górach Małego Kaukazu występują bardzo bogate złoża miedzi, rud aluminium, rud żelaza, pirytów i barytu a przede wszystkim złota.

Pierwsze wzgórza Kiçik Qafqaz (Małego Kaukazu)

Kręta droga prowadzi w kierunku gór

Zaczynają się serpentyny. Jak ktoś ma słabe nerwy może zamknąć oczy.

Wyżej, coraz wyżej...

Jeszcze tylko parę zakrętów

Shamkir już za nami

Mijane po drodze miasteczko Shamkir to stolica rejonu o takiej samej nazwie w północno-zachodnim Azerbejdżanie. To niewielkie miasteczko o bardzo bogatej historii znane było już w V wieku w starożytnej Persji. W kolejnych wiekach wielokrotnie było podbijane i niszczone przez kolejnych władców. W 1235 dosięgnął je nawet najazd Mongołów, kiedy to zostało całkowicie zniszczone. W roku 1818 powstała tutaj niemiecka osada Annanfeld. Zamieszkujący tu niegdyś Niemcy zostali zesłani na Syberię zaraz po wybuchu II wojny światowej. Obecnie są tutaj już tylko Azerowie.

Nazwa miasteczka wielokrotnie ulegała zmianie. Początkowo znane jako Shamkur, ale także jako Shamkhor i Shamkir, po I wojnie światowej zostało przemianowane jako Annino, zaś w 1938 roku ponownie jako Shamkhor.

Uważa się iż nazwa Shamkir pochodzi od od oddalonej 20 km na wschód fortecy, dziś już prawie całkowicie zrujnowanej. Nadal widać jednak części ścian i most.

Po 6-ciu godzinach jazdy docieramy do Slavyanki

Autokar na miejsce dociera zgodnie z rozkładem. i po 6-ciu godzinach zatrzymuje się w centrum Slavyanki. Kilka osób wysiada własnie tutaj, a pozostali jadą dalej do Gadabay. Pozostało jeszcze tylko odnaleźć kwaterę i szybko się zaaklimatyzować. Powietrze jest tutaj ostrzejsze jak to w górach i jest odczuwalnie chłodniej niż w Baku. Slavyanka będzie na jakiś czas idealnym miejscem wypadowym po okolicy.